افلاطون در کتابش، جمهوری ، اسطوره ای قدرتمند و تسخیر کننده را تدوین کرد به نام اسطوره( غار) . او در منظره تخیلی خود انسانهای از لحاظ فلسفی کوته بین را همچون زندانیانی نمایش میدهد که چنان در بند و زنجیر هستند که تنها سایه های مقابل شان ، سایه های روی دیوار غار را می بینند ، و آنها را واقعیت می پندارند. افلاطون میگویید که روشن بینی فلسفی هنگامی پدیدار میشود که ما از درون غار بگریزیم و به میان نور خورشید ، جایی که میتوانیم اشیای واقعی را ببینیم قدم بگذاریم . ادعای افلاطون این است که تجربه حسی فقط سایه ها را در دسترس ما میگذارد.