گر مرگ چون اسبان وحشی

، گسیخته افسار

بر خروش خونت عصیان ریخت

! در رگ

!تو ببر

من می نویسم ، باریک باریک

چون نوک افسونگر قلم و نشانی می گذارم از بی نشانه ها

از طعم گس مرکب

که

پس می زند

بر کاغذ

تا خیال سپید کاغذ را

بوف کوری کند