دی ۱۹، ۱۳۸۴

مرا و تو اینک سوختن بایست
چه آسوده می سوزد
این پرم در طواف کعبه وجودت ای عشق
چه بالا و بلند میزند این زخمه به تار وجودم

چه دیوانه می رقصد این مضراب بر سازی که نوای توست طنینش

چه بهشت برینی است خانه دلت برای روح عاشقم
بار خدایا
ای معشوق آخر
این پیله تو را چه سود
!! که دنیا است

هیچ نظری موجود نیست: