افلاطون در کتابش، جمهوری ، اسطوره ای قدرتمند و تسخیر کننده را تدوین کرد به نام اسطوره( غار) . او در منظره تخیلی خود انسانهای از لحاظ فلسفی کوته بین را همچون زندانیانی نمایش میدهد که چنان در بند و زنجیر هستند که تنها سایه های مقابل شان ، سایه های روی دیوار غار را می بینند ، و آنها را واقعیت می پندارند. افلاطون میگویید که روشن بینی فلسفی هنگامی پدیدار میشود که ما از درون غار بگریزیم و به میان نور خورشید ، جایی که میتوانیم اشیای واقعی را ببینیم قدم بگذاریم . ادعای افلاطون این است که تجربه حسی فقط سایه ها را در دسترس ما میگذارد.
آذر ۳۰، ۱۳۸۴
زمین آورد تا معلوم شود که چگونه موضوعات و توجهات فلسفی عمیقا در زندگی روزمره ما دخیل هستند در این حالت است که این مقدمه بر فلسفه فیلم ، از فیلم ، یعنی جایی که داستان در درجه اول با تصاویر پیوند خورده است ، کمک میگیرد . ما در سینما با انبوهی از نمایش شخصیتها ، رویدادها و وضعیتها روبرو هستیم که در آنها عقاید ، موضوعات و توجهات فلسفی به نحوی ملموس تجسم می یابند ، و میتوانیم برای شرح و بر انگیختن تفکر فلسفی به آنها رجوع کنیم. و در آخر باید گفت که ما با درک موضوعات فلسفی به نمایش در آمده یا پرداخته شده در فیلمهای خاص ، فقط تحمیل کننده معنا نیستیم بلکه چیزی را از آنچه درون این فیلمها میگذرد نیز بیرون میکشیم
فلسفه به روایت سینما
آذر ۲۸، ۱۳۸۴
No one knows what it's likeTo be the bad manTo be the sad manBehind blue eyesAnd no one knowsWhat it's like to be hatedTo be faded to telling only lies . But my dreams they aren't as emptyAs my conscious seems to beI have hours, only lonelyMy love is vengeanceThat's never freeNo one knows what its likeTo feel these feelingsLike i do, and i blame you!No one bites back as hardOn their angerNone of my pain woeCan show through . Discover l.i.m.p. say it [x4]No one knows what its likeTo be mistreated, to be defeatedBehind blue eyesNo one know how to sayThat they're sorry and don't worryI'm not telling lies . No one knows what its likeTo be the bad man, to be the sad manBehind blue eyes.
آذر ۱۱، ۱۳۸۴
آذر ۰۱، ۱۳۸۴
آبان ۲۷، ۱۳۸۴
نگاهت آبستن بود
از اشک
شک
شکایت
و چه تکراری بود این حکایت
بر کاغذ های سپید من
کاغذ های شکایت
کاغذهایی سپید بی ابزاری برای روایت
روایت نگاهت
حکایت سپیدی بود بر کاغذ های پر از شکایت
فقط برای این روایت
سپیدی بی فریاد
سپیدی با منشور
هااااااااااای ! من سپید نیستم
الوان رنگم !0
کجاست منشور شعرم
برای روایت این همه حکایت
برای سپیدی که منشور را فریاد می زند
برای روایت معصومیت چشمی آبستن
از اشک
شک
شکایت
من بی منشور چگونه راوی باشم
آن همه حواس را که می خرامد در هجوم نگاهت
می بینی باز هم تکراری شد این حکایت
چگونه بتراشم قلب سخت کلام را
برای روایت اشکی که
با مردمکانت منشور می سازد
تا الوان هجوم حواست را در نوردم
بی عصیان ... بی درد
فقط برای همین حکایت
و روایته غربت سرد زمین که با فاصله هایش
هر بار برای خدا نگهداری دیگر
میسازد حکایت
اشک
شک
شکایت
آبان ۱۸، ۱۳۸۴
همینه , همین برگ از همین دفتر , همین الان با همین کاغذ همین قلمی که می نویسم
تو همین شب البته یه سال عقب ترش
چرا؟ چون همیشه همین بوده .... 0
همین دیگه , همین , این !!! منظورم اینه همین ! همینی که هی باعث می شه بگم همین دیگه
اینکه من از بالا و بالا تر یه وری می اوفتم تو همین حالت عجیب
می دونی چیه ؟
بگو .. نه!0
نمی خوام تو بدونی چیه اگه بدونی
میگی دیونست
خوب هست
چرا ؟
خودم جواب می دم ساده است
چون مثه اون قصه ها باید آخرش اسم من جای اون گله رو یه سنگ باشه
که گله قرمزی شو پس داده به سنگ رو اسمه
یعنی یه رنگ باید بپاشه به یه سایه رو یه سنگ
تا بشه عکسش کنن که اگرم کسی دید نفهمه چیه
چون سر , راز , قرارم هست که بمونه
ما فقط فکر عبث بره کسی که می بینمون به بار می یاریم
چون تعریف نشدیم
شاید یه سمبولیم اما هنوز نمی دونیم
یا شاید قراره بشیم
سمبول چی نمی دونم , شاید پوچی , بیهودگی
نه ؟
جوابش همین بود به همین ساده گی
چون همین الان تو همین لحظه رو همین کاغذ با همین قلمی که می نویسم رنگ پس دادم
اما نمی دونم چه رنگیه ... اونم هنوز تعریف نشده
آبان ۱۴، ۱۳۸۴
آونگاه آونگاه
آونگاه من
خدای بادها خدای آبها
خدای خورشد
و خدای من
همه را فرا خوانید
خدای من تنهاست خدای من غمین است
خدای من به بی پناهیه خود می اندیشد
به من می اندیشد
که به پناه او می اندیشم
خدای من
به آونگاهم فرا می خواندم
گناه هایم را می بخشاید
غسل تعمیدم می دهد
و آمرزیده می شوم
پس دهان از شوکران لبریز می کنم
و در آونگاهم بر معبر زمان محو می شوم
و او باز به من می اندیشد
به پناه من می اندیشد
و من دیگر به هیچ چیز نخواهم اندیشد
و من دیگر به هیچ چیز نخواهم اندیشد
جز به
آونگاهم
مهر ۲۴، ۱۳۸۴
شهریور ۲۶، ۱۳۸۴
بخواب آرام آرام
زمین آلوده است
غضب آلودها است
سرد است
دیگر فصل ها از پی هم نو نمی شوند
پوست می اندازند یک به یک مسخ می شوند
تلخ می شوند
درد می زایند
پیر مرد خنزر پنزری
با درشکه اش چمدان لولیتای قطعه قطعه شده مرا حمل نمی کند
بخواب آرام آرام
من از میانه تهی می شوم
این بار پیمانه را لبریز می نوشم
نقل خلاص می خورم
باده خاص می نوشم
تا طعم شوکران
و می خوابم آرام آرام
شهریور ۲۴، ۱۳۸۴
ری را . ری را من عشق را با نام تو آغاز کردم
هر کجای این عشق هستی آغاز کن مرا
به یاد شهریور 79
که چون نسیمی وزید بر سیم خار داری و برید تن سرد نسیم را
فریادی بر نیاوردیم
چرا که زخم تن سرد نسیم
تکرار پاییز دیگریست
تکرار زخم دیگریست
از گذشته ای که طلوع هر صبحش یاد خسته مردی بود
که بوی سیگار می داد
با تن پوشی سیاه و دلی بی قرار
:که زمزمه می کرد
آغاز کن مرا ... آغاز کن مرا
برای : رضا
فیام " سرب"0
شهریور ۱۸، ۱۳۸۴
شهریور ۱۴، ۱۳۸۴
شهریور ۰۸، ۱۳۸۴
شهریور ۰۷، ۱۳۸۴
مرداد ۲۸، ۱۳۸۴
مرداد ۱۲، ۱۳۸۴
مرداد ۱۱، ۱۳۸۴
تیر ۲۹، ۱۳۸۴
خرداد ۲۹، ۱۳۸۴
در افسا نه ها از پرنده ای شگفت انگیز یاد شده است
پرنده ای که تنها یکبار در طول زندگیش آواز می خواند
از بدو تولد او بدنبال خارزار است و تا آنرا نیابد آرام ندارد
آنگاه که یافت تیزترین و بلند ترین خار را انتخاب می کند و خود را میان آن خار می افکند
و زیبا ترین آوازش را سر می دهد
تا جایی که جان سپارد
و بلبلان وچکاوکان با مرگ او آواز سر می دهند
او تمام زندگیه خود را به یک آواز می بازد
آوازی که همه آنرا می شنوند
و خداوند و فرشته گان در آسمانها گوش فرا می دهند
و لبخند از لبشان جاریست
******
پرنده خارزار
رمانی از: کالین مک کالو
خرداد ۲۰، ۱۳۸۴
حرف آخر
از این دیوار های افسرده و ملول
از این هوای مسلول در این فراموش خانه تاریک
باریک باریک
چون نوک افسونگر قلم
بر ابریشم رگی
نشانی بر نشاندم
از این پنج دری های خاموش
از این قفسه های بی کتاب
از تلنگر بی مهابای غربت که از یاد برده ام
از خودم
از بی نشانی نشانی بر نشاندم
از جهنم آفتاب که صبح را دیوانه وار بر سرم خراب می کند
و شب که سکوت و ابهامم را بر می انگیزد
و این پنجره که هیچ ستاره ای را راه ندارد
و این زوزه ... زوره آشنای مرگ
در رگ
زوزه سرکش جریان خون در رگ
در مغز در دست در قلب
و این جریان خروشان در زندگی که نمی دانم از کجاست
چرا آزاده گان را یوغیست بر دوش
ویک ارث
که میراث قرنهاست
بر قلب یک اسطوره آنچنان چون دشنه ای در نشست
که آه .....
گویی حکایت پاشنه آشیل است
که افسانه ها را مغموم ترین اسطوره ها
دست به دست دل به دل
اما اسیر اسیر اسیر
بر گذرگاه تاریخ چرخاندند
گر مرگ چون اسبان وحشی گسیخته افسار
بر خروش خونت عصیان ریخت
در رگ
تو ببر
من مینویسم
باریک باریک
چون نوک افسونگر قلم
و نشانی می گذارم از بی نشانه ها
خرداد ۱۸، ۱۳۸۴
خرداد ۱۶، ۱۳۸۴
اردیبهشت ۲۸، ۱۳۸۴
اردیبهشت ۲۴، ۱۳۸۴
اردیبهشت ۲۳، ۱۳۸۴
اردیبهشت ۲۱، ۱۳۸۴
اردیبهشت ۱۹، ۱۳۸۴
اردیبهشت ۱۸، ۱۳۸۴
اردیبهشت ۱۷، ۱۳۸۴
اردیبهشت ۱۶، ۱۳۸۴
به نام خدا
شکوفه ای در راه میوه شدن است و نیز
میوه ای در راه نجات بشر از ویروس تمدن
که چون کرمهایی بر درختان دروغ طبیعت به بار می نشینند
یک سال گذشت با هیچ باوری که تغییر نکرد
و هیچ قانونی که عدالت را تعریف نکرد
سالی دیگر و عاقبتی مکرر ، در دیاری که قانون برای همه است
و عدالت برای هیچ کس
ساتورها آماده اند برای از ریشه بر افکندن نژاد من
جلادان چرب کرده سیبیل تاریکی را بر پیکر اجدادم
تازیانه می زنند
و نظام که چه بگوییم
بی هیچ ناظمی منظم است به دروغ
عقربه های ساعت نیز چون مار زنگی
بر ثانیه به ثانیه هر لحظه ام نیش می زند
وکامی نیست بر زخم مدامم
اینجا نفیر باد هلهله مرغان مهتاب را به دشنام بدل می کند
افریطه شوم بختی کجایی که ببینی افسانه ات زنده شده...0
اردیبهشت ۰۸، ۱۳۸۴
فروردین ۳۰، ۱۳۸۴
فروردین ۲۹، ۱۳۸۴
فروردین ۰۲، ۱۳۸۴
دریا ....افق .... آسمان
میان آسمان و دریا افق نالید
گفت : از سایش شما که مرا پدید می آورد بیزارم
دریا گفت : از من نیست که این گونه ام
آسمان گفت : ما را چنین آفریدند
دریا گفت : آن چشم که ما را می بیند . اینگونه می پندارد مان
آسمان گفت : آری از گردی زمین است
بین ما فاصله هاست !ه
افق گفت : پس من سرابی بیش نیستم پس چرا باشم ؟
دریا گفت : دامن مخمل گونم که آبیست بر آبی آسمان می آمیزد
تا افق .... خیال و رویای آدمی باشد
که چشم بر این آمیختگی دوزد
تو روزنه امیدی شاید
همان خیال شاعر گونه
که امید داشت قایقی ساخت
انداخت به آب
و فریاد زد پشت دریاها شهریست !!!!ه
دریا گفت : اگر دامن مخملینم را از آسمان بر کشم
خیال شاعر آزرده می شود
آسمان گفت : تو آن خط مبهم خیال و رسم ستایش دل شاعرانی
تو خیال می آفرینی زایش امیدی شاید
من . تو .دریا
دریا گفت : شاعرانی خسته بر امواج یافتم
که دست بر این سایش انداختند
در آب افتادند
حال مرواریدی در دل صدف های منند
افق گفت : اینجا در این قاب هر سه مان چه زیبا تصویر شدیم
آیا به راستی شما بر هم نمی سایید؟
دریا گفت : ما در یچه خیال آدمی هستیم
دور تر ها را بنگر
هزاران چشم را میبینی که ما را.... ما را می ستایند
و شاعرانی که می خواهند مرواریدی باشند در صدف های دل من
خورشید آمد با همان سکوت و وقار همیشگی
دل آسمان را گرم کرد
بر امواج گرد نور پاشید
چون هزارن مرواریده یر آمده از صدف
در یا می درخشید
از هر گوشه اش
بازی بازتاب و انعکاس انوار بود
در این سو قاب می گرفت
شاعر
هارمونیه زیبای رنگ را
با خورشید و آسمان و افق و دریا
با خود گفت : قایقی باید ساخت
باید انداخت به آب
پشت دریا ها ....... !!!! ه
برای میلادت قصه آسمان و افق و دریا را می خوانم و تو که با بهار آمدی
شکوفه کن گرچه همه هستی مان تلخ بود
به رویا مجال شکفتن ده تا قصه ها ببرندمان به پشت دریا ها !!!!ه
ه ............................................................................................................. برای میلاد یک دوست
فروردین ۰۱، ۱۳۸۴
بدل
سلام دو قلوی ژنتیکیه من
من عاشق باران هستم
میان ما دیواریست اندازیه عقده به عمل آمده در تو
و نیامده در من
اندازه ای میان این دو کلمه
خوبی / بدی
آیا این تضاد معمای هستیه/ هست من تو نبود
واینکه در آمیختگی این دو
جریان زندگی بود
برای تو و من
اما من عاشق بارانم ... باران
و
تو ..........؟؟؟؟
اسفند ۳۰، ۱۳۸۳
به جای تبریک سال نو !!!!!!!!!ه شکنجه
چیزی تغییر نکرده
فقط بر جمعیت زمین افزوده شده /بر جرم های قدیمی جرم های تازه ای اضافه شده
جرم های واقعی / تحمیلی /لحظه ای /جرم هایی که جرم نیستند
اما فریادی که جسم با آن تاوانش را می پردازد
مطابق معیارهای جاودانی
فریاد معصو میت بوده هست و خواهد بود
چیری تغییر نکرده
تنها شاید آداب و رسوم /مراسم/ رقص ها
حرکت دست هایی که سپر سر می شوند
همان گونه است که بوده
جسم در هم می پیچد کلنجار می رود ورها می شود
از پا در می آید و می افتد زانو بغل می گیرد
کبود می شود / ورم میکند / آب دهانش راه می افتد غرق در خون
چیزی تغییر نکرده
به جز جریان رود خانه ها / خط جنگلها /سا حل ها /بیابان ها و یخچال ها
روح آدمی در میان این مناظر می خزد
محو می شود / بر می گردد / نزدیک و دور می شود
بیگانه ای برای خود / دست نیافتنی /یک بار مطمئن به وجود خویش
بار دیگر نا مطمئن
در صورتی که جسم هست /هست و هست
ونمی داند کجا می رود
ویسواو شیمبورسکا
فقط بر جمعیت زمین افزوده شده /بر جرم های قدیمی جرم های تازه ای اضافه شده
جرم های واقعی / تحمیلی /لحظه ای /جرم هایی که جرم نیستند
اما فریادی که جسم با آن تاوانش را می پردازد
مطابق معیارهای جاودانی
فریاد معصو میت بوده هست و خواهد بود
چیری تغییر نکرده
تنها شاید آداب و رسوم /مراسم/ رقص ها
حرکت دست هایی که سپر سر می شوند
همان گونه است که بوده
جسم در هم می پیچد کلنجار می رود ورها می شود
از پا در می آید و می افتد زانو بغل می گیرد
کبود می شود / ورم میکند / آب دهانش راه می افتد غرق در خون
چیزی تغییر نکرده
به جز جریان رود خانه ها / خط جنگلها /سا حل ها /بیابان ها و یخچال ها
روح آدمی در میان این مناظر می خزد
محو می شود / بر می گردد / نزدیک و دور می شود
بیگانه ای برای خود / دست نیافتنی /یک بار مطمئن به وجود خویش
بار دیگر نا مطمئن
در صورتی که جسم هست /هست و هست
ونمی داند کجا می رود
ویسواو شیمبورسکا
اسفند ۲۲، ۱۳۸۳
این پنجره مهتابی را
هم آوا با تعزیتی
که برای ایگناسیوسرود
لورکا !به خاطر بسپار.........ه
ومن که از زمین به آسمان پناه بردم
در این شبهای سرد
نه به شرق نه به غرب
تنها به آسمان
و این بالا که سرنوشت می بافند. رنگ به رنگ
خاکستری من بودم آبی تو
نقش بر بوم زدند
تو دریا شدی من آسمان
اما خاکستری
بوم غریب ماند از اشکال
دو رنگ بود آبی . خاکستری
چه سود آسمان خاکستری را هرچند که آسمان باشد
هم آوا با تعزیتی
که برای ایگناسیوسرود
لورکا !به خاطر بسپار.........ه
ومن که از زمین به آسمان پناه بردم
در این شبهای سرد
نه به شرق نه به غرب
تنها به آسمان
و این بالا که سرنوشت می بافند. رنگ به رنگ
خاکستری من بودم آبی تو
نقش بر بوم زدند
تو دریا شدی من آسمان
اما خاکستری
بوم غریب ماند از اشکال
دو رنگ بود آبی . خاکستری
چه سود آسمان خاکستری را هرچند که آسمان باشد
به خاطر بسپار آن پنجره مهتابی را
به خاطر بسپار آسمان خاکستری را
به خاطربسپار.....................ه
اسفند ۲۰، ۱۳۸۳
به یاد حماسه سرای بزرگ
اگر خلد خواهی به دیگر سرای
به نزد نبی و وصی گیر جای
فردوسی
که او یک موحد بود و گفته است به نا گفتن که ایزد یکیست..........ه
اسفند ۱۴، ۱۳۸۳
رهایم مکن.....ه
تو به آستان نظرم پرتو افکن
ای همیشه با من و تنها
و حضور عظیمت را با خود در این عاشقانه شروع
تلخ تکراری دیگر
یگانه می پندارم
الهی به امیدت چشم دوخته ام
ناروا خسته
به شرم مصلوب حادثه ها رهایم نکن
کیف .خابگاه . اکونومیک
اسفند ۰۸، ۱۳۸۳
اسفند ۰۶، ۱۳۸۳
بهمن ۲۸، ۱۳۸۳
تاس!!!!!!!!!!ه
کاش می شد در یک نازک حریر کودکانه صعود کرد تا مرگ
از آن روی که صادقانه است
و این نسبت یک ششم را که
مکعب است!
که زندگیست!
که بازیست!
ریاضیست!
از قبل تر ها خموش و خمیده با تاس تکرار می کرد
گاه بی هوش و بی هواس تاس می ریخت و جمع می کرد
انس او با تاس
آیا نسبت ها و احتمالات را درک می کرد؟
بر صفحه ای چوبین
و مفهوم این معادله را می یا فت :
زندگی را . مرگ را
رمل و اسطرلاب نمی دانستی ..... می دانم
نسبت ها را در تاس چگونه یا فتی؟
ارتفاعت را چگونه اندازه زدی با ستارگان با خورشید
با بازی ؟ با تاس ؟
اما آخرش مارس!
می شود گذشت .... سا ده از برابر یک اتفاق
اما تاس؟
گمان نمی کنم کسی فهمید
که بازی با تاس
درک هستیه مسخ زمین بود
نه گمان نمی کنم
سا ده بود ........ چون بلوغی عارفانه
و نی شدن در نی زار
از آن روی که صادقانه است
و این نسبت یک ششم را که
مکعب است!
که زندگیست!
که بازیست!
ریاضیست!
از قبل تر ها خموش و خمیده با تاس تکرار می کرد
گاه بی هوش و بی هواس تاس می ریخت و جمع می کرد
انس او با تاس
آیا نسبت ها و احتمالات را درک می کرد؟
بر صفحه ای چوبین
و مفهوم این معادله را می یا فت :
زندگی را . مرگ را
رمل و اسطرلاب نمی دانستی ..... می دانم
نسبت ها را در تاس چگونه یا فتی؟
ارتفاعت را چگونه اندازه زدی با ستارگان با خورشید
با بازی ؟ با تاس ؟
اما آخرش مارس!
می شود گذشت .... سا ده از برابر یک اتفاق
اما تاس؟
گمان نمی کنم کسی فهمید
که بازی با تاس
درک هستیه مسخ زمین بود
نه گمان نمی کنم
سا ده بود ........ چون بلوغی عارفانه
و نی شدن در نی زار
به یاد سید مرتضی
بهمن ۲۷، ۱۳۸۳
رگه های باران بر شيشه که هر کدام خطوطی شکسته اند و مورب گاه در يک نقطه به هم می ماسند . پر می شوند و ليز می خورند .
او با انگشتانش خطوط را دنبال می کرد. و حالا من می دانم نگاه سرد و مات او به کجاست.
شايد آن سوی پنجره ......
و نگاهی که در خطوط بی خيال آب که انگار طرح شکسته پنجره را می سازند
در انتظار سارای پنجشنبه که آن سو خاطره اش چون آب از ميان همين خطوط می لغزده و در قطرات سمج ديگر بر ترک کاهگلی ديوار می نشيند.......
The Life Of David Gale ,,,,,,
ما در طول زندگی در تلاشیم که مرگ و متوقف کنیم ( می خوریم . خلق می کنیم . عشق می ورزیم . دعا می کنیم . می جنگیم ومی کشیم ) اما واقعا در مورد مرگ چی می دونیم؟ جز این که کسی بر نگشته! ..... اما در زندگی به نقطه ای می رسی . لحضه ای که ذهن تو از امیالش واز ذهنی که اونو مشقول کرده بیشتر عمر می کنه . زمانی که فقط رویا هات موندند و شکشست هات
اون موقع مرگ ممکنه یه هدیه باشه . از کجا می دونیم ؟؟؟
بهمن ۲۴، ۱۳۸۳
هبوط
به نام خدا
روزی زمین و زمان باز ایستاد در شکافی دورتر از افق...به نا گاه اسبی آمد پدید سواری را بود بر پشتش با پولادی آب دیده در شکاف زمان در افق مانده.:خطاب به هیچکس گفتم آن اشک به زیر چشم اسب چرا نمی لغزد چرا نمی ریزد.ندا آمد که زمان باز ایستاده .خطاب به هیچکس گفتم :آیاسوار اسب شکست خورده است مغموم یا اسب تازنده ای در جمیع چارپایان مقلوب
جواب آمد: قلب اسب گرم می ماند تا گواه عاقبت دیرینه باشد اشک یخ زده اسب آب حیات است ودر قنات عمیق چشمش می ماندتا در ژرفای مر دمکش به قلب گرم می رسد.تا حیات را روان کند.او حال مصداق زمان است
ومرد با اسب خواهد رفت به غنای درونش
او حامل خاست و خدا کامل او و بشر را روایت میکند
تا سالها پیش که به دریا زد وبه آن سوی دریا جایی
دور تر از افق در شکافی باز ایستاد
تا میلادی دوباره از بشر
او مورخ خدا
بود.
s
روزی زمین و زمان باز ایستاد در شکافی دورتر از افق...به نا گاه اسبی آمد پدید سواری را بود بر پشتش با پولادی آب دیده در شکاف زمان در افق مانده.:خطاب به هیچکس گفتم آن اشک به زیر چشم اسب چرا نمی لغزد چرا نمی ریزد.ندا آمد که زمان باز ایستاده .خطاب به هیچکس گفتم :آیاسوار اسب شکست خورده است مغموم یا اسب تازنده ای در جمیع چارپایان مقلوب
جواب آمد: قلب اسب گرم می ماند تا گواه عاقبت دیرینه باشد اشک یخ زده اسب آب حیات است ودر قنات عمیق چشمش می ماندتا در ژرفای مر دمکش به قلب گرم می رسد.تا حیات را روان کند.او حال مصداق زمان است
ومرد با اسب خواهد رفت به غنای درونش
او حامل خاست و خدا کامل او و بشر را روایت میکند
تا سالها پیش که به دریا زد وبه آن سوی دریا جایی
دور تر از افق در شکافی باز ایستاد
تا میلادی دوباره از بشر
او مورخ خدا
بود.
s
بهمن ۲۳، ۱۳۸۳
ارگ بم
به نام خدا
زیر و بم ارگ بم
من از ایران سخن سخن میگویم.اینک پس از گذشت سالها تاریخ ساکت ایران زمین صدای مهیبی همه را از خواب زمستانی بیدار کرد.آیا واقعا سرنوشت تاریخی این چنین غنی باید بر گرده های خونین خشت آلود این قلعه فرود می آمد؟ تا بیدار شویم تا بشنویم تا ببینیم؟و حال انسانهایی از خشت و آهن باید سراسیمه به دنبال صدای زجه های آشنا به زیر آوار باشند تا ما نظری بر جنس نا مرغوب تاریخ کنونیمان کنیم؟اما باز هم بهتر این چنین بود زیرا که فردا در تاریخ از ما یاد خواهد شد به عنوان اجساد متحرک و مدعی در زیر پوست شهر.آری به عنوان مردمی که در زیر پا های سر نوشت له شده اندو نیز به عنوان منتظرانی که سماق می مکند تا بلکه مزه سماق طعم نون و نمک اجدادشان را برایشان تداعی کند.من از ایران سخن می گویم من از دشنه های خونین دریا دلانی عاشق من از مردمی که در خلوت شبانه با مقداری نان و نمک و با اندکی درد زندگی را قمار می کردند سخن می گویم وحال با این فاجعه بزرگ جواب سینه سوخته تاریخ را که خواهد داد... : بار خدایا آیا تدبیری این چنین برایمان بس است؟آیا من که حال با اندیشه ای تشویش آلود از این فاجعه سخن ساز میکنم نا توانم؟...اکنون من از تاریخ ایران بر گرده های به خاک نشسته این مردم سخن میگویم.من از این نژاد آشنا سخن میگویم .اما پس تاریخ در آینده از ما برای که سخن میگوید؟دیگر از این همه افسوس و غبطه دلمان پر است. قلبها سنگین میتپند و پلکها هر روز تاریخ از دست رفته را بر چشمهایمان نمایش می دهد.اما چه کنیم که زبانها بر حلقومهایمان گره خورده شده.... . حال با تو سخن میگویم مورخ فردا نویس ما باورمان به دست تاریخ سپردهایم ما وسعتمان را بر گورستانهای بی مرز شیار کردیم.ما نسل سوخته کتاب تاریخ هستیم ما در این سال در سال گذشته و قبل از آن وجود فریاد را در رگهایمان با خون لخته کردیم...وحال که ارگ بمهایی عظیم در دلهایمان فرو ریخت اما منتظریم تا تاریخ نویس زمانمان تا دیر نشده از ما به عنوان ارگ بسازانی شاه مرددر کتاب تاریخ یاد کند.و اما تو مورخ: یادت
باشد (تاریخ حال ما گرچه مرده باد و مرده داد بود اما مرده گان این سالها عاشق ترین زندگان بودن).
بهمن ۲۱، ۱۳۸۳
بهمن ۱۸، ۱۳۸۳
از این دیوار های افسرده و ملول
از این هوای مسلول در این فراموش خانه تاریک
باریک باریک
چون نوک افسونگر قلم
بر ابریشم رگی
نشانی بر نشاندم
از این پنج دری های خاموش
از این قفسه های بی کتاب
از تلنگر بی مهابای غربت که از یاد برده ام
از خودم
از بی نشانی نشانی بر نشاندم
از جهنم آفتاب که صبح را دیوانه وار بر سرم خراب می کند
و شب که سکوت و ابهامم را بر می انگیزد
و این پنجره که هیچ ستارهای را راه ندارد
و این زوزه ... زوره آشنای مرگ
در رگ
زوزه سرکش جریان خون در رگ
در مغز در دست در قلب
و این جریان خروشان در زندگی که نمی دانم از کجاست
چرا آزاده گان را یوغیست بر دوش
ویک ارث
که میراث قرنهاست
بر قلب یک اسطوره آنچنان چون دشنه ای در نشست
که آه .....
گویی حکایت پاشنه آشیل است
که افسانه ها را مغموم ترین اسطوره ها
دست به دست دل به دل
اما اسیر اسیر اسیر
بر گذرگاه تاریخ چرخاندند
گر مرگ چون اسبان وحشی گسیخته افسار
بر خروش خونت عصیان ریخت
در رگ
تو ببر
من مینویسم
باریک باریک
چون نوک افسونگر قلم
و نشانی می گذارم از بی نشانه ها
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)